Cannes'da Türk İmzası

Bu sabah çok sevdiğim yağmur sesiyle uyandım. Gerçi sabaha kadar bizi yalnız bırakmadı ya neyse;) Sabah okuduğum haber günümü şenlendirdi. Dün geceki 65. Cannes Film Festivali'nde, kısa metrajlı filmler kategorisinde yarışan Türk yönetmen Rezan Yeşilbaş'ın “Sessiz” filmi “Altın Palmiye” ödülünü almış. Nasıl gururlandım, nasıl hoşuma gitti anlatamam.

Sonra biraz araştırdım, kim Rezan Yeşilbaş?

Meğer 1977 doğum Rezan Yeşilbaş, 2008’de Marmara Üniversitesi Radyon-Sinema bölümünden mezun olduğundan beri ünlü yönetmen Zeki Demirkubuz’un asistanıymış. CNN Türk televizyonunda belgesel film yapımında çalışmış. Kısa filmi "Hüküm" onun "Kadın Üçlemesi"nin ilk filmiymiş ve bu filmle de yurtiçi ve yurtdışı bir çok festivalde gösterilip çeşitli ödüller kazanmış. Üçlemenin ikinci filmi olan "Sessiz/Be Deng"i ise 2011'de çekmiş.  Şu an üçlemenin üçüncü filminin senaryosu da hazırmış

"SESSİZ VE YALNIZ BIRAKILMIŞ KADINLARA..."

Rezan Yeşilbaş ödülü almak için sahneye çıktığında sözlerini "ödülü ülkemin sessiz ve yalnız bırakılmış bütün kadınlarına adıyorum" şeklinde bitirmiş ve tabi ki konuşması ayakta alkışlanmış.

Hatırlarsanız Nuri Bilge Ceylan da 61. Cannes Film Festivali’nde Üç Maymun filmiyle “En İyi Yönetmen” ödülünü aldığında "Ödülü, tutkuyla sevdiğim yalnız ve güzel ülkeme adıyorum" demişti.

Sessiz filminin baş rollerinde Belçim Bilgin ve Cem Bender oynamış.  Film daha önce Akbank Kısa Film yarışmasında en iyi film ödülü de almış. Kültür ve Turizm Bakanlığı Sinema Müdürlüğü’nün desteğiyle Diyarbakır’da çekilmiş. Konu olarak da, 7 dakikalık filmde, Diyarbakır’da tutuklu olan kocasına, cezaevi koşullarında yasak olmasına rağmen yeni bir çift ayakkabı götürmeye çalışan Zeynep’in hikayesi anlatılıyormuş.

Film sektöründe bir hayli yol alan Türklerin, yönetmen, senaryo, sinema ve hatta dizilerle yurt dışında başarıyla anılıyor olması, gururumu okşuyor, bu haberleri keyifle takip ediyordum. Bu sabah twitterdan öğrendiğim Rezan Yeşilbaş’ın aldığı Cannes’da en iyi kısa film seçilmesi ve Altın Palmiye kazanması haberi de sevincimi taçlandırdı. Bu haberi yazmadan, kayıtlarıma almadan edemedim;)

Yağmur gibi bereketli, iyi bir hafta olsun…

Yazmak Eyleminde Bulunanlara, Yazmayı Düşünenlere...

Henry Miller'dan Yazmak İçin 11 Emir

Henry Miller, 1934’te yayımlatacağı ilk kitabı Yengeç Dönencesi’ne yazarken (ve bir yandan ikinci kitabı Kara İlkbahar zihninde dönüp dururken) yoğun bir çalışma dönemine girer. Anais Nin’in desteği ve Paris’in entelektüel çevresi iyidir iyi olmasına da, asıl gereken disiplinli bir çalışma takvimidir. Sonunda kendisi için on bir emir hazırlar modernist edebiyatın öncü ismi. İşte Henry Miller’ın 1932-1933 yılları boyunca çalışma masasını karşısında asılı duran on bir emir:

Henry Miller

(1891 - 1980)

1. Bitirene kadar sadece tek bir şey üzerinde çalış.

2. Yeni bir kitaba başlama, “Kara İlkbahar”a yeni şeyler eklemekle uğraşma.

3. Sinirlenme. Elindeki ne olursa olsun sakince, neşeyle ve dünyayı umursamadan çalış.

4. Duygu durumuna göre değil programına göre çalış. Belirlediğin zamanda çalışmayı kes.

5. Yaratıcı olmayabilirsin ama çalışabilirsin.

6. Suni gübre katmakla uğraşacağına, her gün azıcık çimentoyla sağlamlaştır.

7. İnsanca yaşa! Birileriyle görüş, bir yerlere git, canın çekerse iç.

8. Yarış atı olma. Sadece zevk için çalış.

9. Program seni bunalttığında bırak ama ertesi gün bıraktıklarını tamamla. Konsantre ol. Programını sınırla. Onun dışına çık.

10. Yazmak istediğin kitapları unut. Sadece yazmakta olduğun kitabı düşün.

11. Öncelikle ve her zaman yaz. Resim, müzik, arkadaşlar, sinema; hepsi yazmaktan sonra gelir.

Kaynak: www.brainpickings.org

Gabriel Garcia Marquez’in veda mektubu…

Dün Umberto Eco'nun sahte hesabından Marguez'in öldüğü asparagas haberi yazılınca iki büyük isim de TT listesine girdi. Kısa bir süreliğine de olsa sevenlerini üzdü. Marquez'in 1999 yılında geçirdiği lenf kanseri hastalığı sırasında da hakkında bir sürü ölüm söylentisi çıkmıştı. Hatta yazarın imzasıyla The Puppet (Kukla) adlı bir veda şiiri La Republica gazetesinde yayımlanmış ve değişik dillere çevrilip internet üzerinden hızlıca yayılmıştı. Ancak ne var ki şiirin yazara ait olup olmadığı kesin değildi. Şiir yayımlandıktan kısa süre sonra yazarın sağlığının sanıldığı gibi kötü olmadığı ve şiiri onun yazmadığı ortaya çıktı. Bir süre sonra ise şiirin Meksikalı Johnny Welch'e ait olduğu ortaya çıktı. Dünkü haberden sonra tekrar Marquez'in Veda Mejtubu diye ortalarda dolanmakta. İşte Marquez'e ait olduğu sanılan The Puppet adlı şiir:

Tanrı bir an için paçavradan bebek olduğumu unutup can vererek beni ödüllendirse, aklımdan geçen her şeyi dile getiremeyebilirdim, ama en azından dile getirdiklerimi ayrıntısıyla aklımdan geçirir ve düşünürdüm.
Eşyaların maddi yönlerine değil anlamlarına değer verirdim.
Az uyur, çok rüya görür, gözümü yumduğum her dakikada, 60 saniye boyunca ışığı yitirdiğimi düşünürdüm.
İnsan aşktan vazgeçerse yaşlanır.
Baskaları durduğu zaman yürümeye devam ederdim. Başkaları uyurken uyanık kalmaya gayret ederdim. Başkaları konuşurken dinler, çikolatalı dondurmanın tadından zevk almaya bakardım.
Eğer Tanrı bana birazcık can verse, basit giyinir, yüzümü güneşe çevirir, sadece vücudumu değil, ruhumu da tüm çıplaklığıyla açardım.
Tanrım, eğer bir kalbim olsaydı nefretimi buzun üzerine kazır ve güneşin göstermesini beklerdim.
Gökyüzündeki aya, yıldızlar boyunca Van Gogh resimleri çizer, Benedetti şiirleri okur ve serenatlar söylerdim.
Gözyaşlarımla gülleri sular, vücuduma batan dikenlerinin acısını hissederek dudak kırmızısı taç yapraklarından öpmek isterdim.
Tanrım bir yudumluk yaşamım olsaydı… Gün geçmesin ki, karşılaştığım tüm insanlara onları sevdiğimi söylemeyeyim. Tüm kadın ve
erkekleri, en sevdiğim insanlar oldukları konusunda birer birer ikna ederdim. Ve aşk içinde yaşardım. Erkeklere, yaşlandıkları zaman aşkı bırakmalarının ne kadar yanlış olduğunu anlatırdım. Çünkü insan aşkı bırakınca yaşlanır.
Çocuklara kanat verirdim. Ama uçmayı kendi başlarına öğrenmelerine olanak sağlardım. Yaşlılara ise ölümün yaşlanma ile değil unutma ile geldiğini öğretirdim.
Ey insanlar! Sizlerden ne kadar da çok şey öğrenmişim. Tüm insanların, mutluluğun gerçekleri görmekte saklı olduğunu bilmeden, dağların
zirvesinde yaşamak istediğini öğrendim.
Yeni doğan küçük bir bebeğin, babasının parmağını sıkarken aslında onu kendisine sonsuza dek kelepçeyle mahkûm ettiğini öğrendim.
Sizlerden çok şey öğrendim. Ama bu öğrendiklerim pek işe yaramayacak. Çünkü hepsini bir çantaya kilitledim. Mutsuz bir şekilde…
Artık ölebilir miyim?

Anneler Günü

Elleri öpülesi, başımın tacı annemmm ve dünyanın tüm anneleri, annelik görevini üstlenenleri, doğru insan yetiştirenlerin, emek veren, geceleri uykusuz kalıp, en ufak bir sorununda, hastalığında, derdinde kendini parçalayan, çocuğunu kendinden öte tutan tüm vefakar kadınları gününüz kutlu olsun. Siz çok özel, çok değerlisiniz... Dünyanın en güzel çiçeklerini versek az size...

En Yaratıcı Anneler Günü Hediyesini mi Arıyorsunuz?

Anneler Günü’nün en yaratıcı hediyesini aramanıza artık gerek kalmadı. Vestel'in bu yılki Anneler Günü’ne özel tasarladığı Anne Bak N’aptım Facebook uygulamasıyla, annenizin sevinç gözyaşları garanti :)

Malum, sosyal medyanın popülerliği arttıkça, “kaç yaşında olursa olsun, yeter ki gözümün önünde olsun” diyen annelerimiz, Facebook’ta da “arkadaşımız” oldular. Bir hesap açar açmaz da genelde yaptıkları ilk iş, profil ya da kapak fotoğraflarına biricik evlatlarının resimlerini koymak oluyor.

İşte buradan yola çıkan Vestel, Facebook sayfasındaki Anne Bak N’aptım uygulaması ile kullanıcılara, Anneler Günü’nü Facebook’ta “anne stili” kutlama şansı veriyor.  Vestel'in bu uygulamasıyla, Anneler Günü kutlamanızı Facebook kapak resminize taşıyıp, annenize olan sevginizi dünyaya ilan edebiliyorsunuz. İsterseniz kendi annenizin fotoğrafını şablonlara yerleştirerek kendinize özel bir tasarımla, isterseniz de önceden hazırlanmış tasarımlardan birini kullanabiliyorsunuz.

Üstelik, annesi için tasarım yapanlar çok özel bir indirime de hak kazanıyor. Bu Anneler Günü’nde annesine en yaratıcı hediyeyi vermek isteyenler buraya:

http://gid.io/AnneBakNaptim

Bir bumads advertorial içeriğidir.

Marc Levy / Gölge Hırsızı

Bu ara kurumsal bir firmanın blog editörlüğü işini aldığımdan dolayı sık yazamıyorum, ama söz en kısa zamanda düzene koyacağım;) Bir ara bu konuyu uzun uzun yazacağım. Şimdi gelelim kitabımıza; 

Gölge Hırsızı okurken beni hem dinlendirdi, hem eğlendirdi, hem de geçmişe götürüp götürüp getirdi. Marc Levy'nin yumuşacık bir anlatımı var. Sohbetine doyum olmaz birini dinler gibi okuyorsunuz. Önce bir çocuğun dilinden, sonra aynı kişinin üniverstede tıp öğrencisi olmuş halinin dilinden hikaye devam ediyor. Marc Levy fantastikle geçeği öyle bir harmanlamış ki, bir zaman sonra kahramanımızın özel yeteneği olan gölgelerle konuşmak, başkasının gölgesini alıp onun geçmişini öğrenebilmesi gibi şeyler çok normal bir  şeymiş gibi geliyor. Güneşin bolca olduğu şu günlerde gölgenize bakmadan edemiyorsunuz;)


 Gölge Hırsızı'nı aşk kitabı olarak nitelendirenler var. İçinde elbette ki aşk var. Hem de insanın aşkla ilk tanıştığı "çocukluk aşkı"ndan başlayarak yer ediniyor kendine. Ama aşkın dışında öyle güzel duygular da var ki, sadece aşk kitabı demekle yetinmek istemiyorum. Ben yazarın gözlemlerini, bizden biri oluşunu, her sayfasından kendimden bir şeyler bulup farkında olmadığım ya da unuttuğum, üzeri tozlanmış duygularımı/anılarımı hatırlatmasıyla da çıok sevdim bu kitabı. Keşke daha önce okusaymışım dedim.

Ayrıca ailesi ayrılmış bir çocuğun ailesine yönelik hislerini, gözlemlerini, beklentilerini, hayal kırıklıklarını işlemiş olması sebebiyle bekar anne babaların ( bu aralar bu tanım kullanılıyor ve gerçekten kibar bir tanım) bu kitabı sırf bu sebepten okumaları gerektiğini düşünüyorum.
Kısacası Can yayınlarından çıkan Gölge Hırsızı tavsiyedir dostlar, listenize yazmalısınız;)

İyi okumalar, iyi haftalar...


ARKA SAYFA;
"Sen benim gölge hırsızımsın; nerede olursan ol, seni bulacağım."
Babası tarafından terk edilmiş, çocukluğu boyunca annesiyle birlikte sıradan bir kasabada yaşayan kahramanımızın özel bir yeteneği vardır: Peşine gölgeler takılır, ona hep bir şeyler fısıldar...
Yıllar geçmiş, bahçesindeki kestane ağaçlarının altında oturduğu okulunu, babasıyla annesinin birbirlerini sevdikleri zamandan kalma o soluk fotoğrafları ardında bırakarak yeni bir hayata başlamıştır. Ne var ki tekdüze hayatı ve bir türlü ismini koyamadığı ilişkisiyle içindeki özlemi dindirememekte, ona fısıldayıp duran gölgelerden bir türlü kurtulamamaktadır.
Bir kıyı kasabasına yolunun düştüğü bir gün, hüzün dolu geçmişinin, peşini bırakmayan gölgelerin sırrı yavaş yavaş çözülmeye başlar. Yıllar önce geldiği bu kumsalda, gölgelerinin birbirine karıştığı ilk aşkının izini bulacak ve onun peşine takılacaktır.
Belki de, bir sandığın içine sakladıkları o uçurtmayı yerinden çıkarmanın zamanı gelmiştir artık...
Gölge Hırsızı, ardımızda bırakamadığımız anları, anıları ve aşkları anlatıyor. Yani peşimize takılan, kurtulamadığımız gölgeleri...

Çaresizseniz...Çare ”siz” siniz!

 

Hindistan’da filleri yetiştirmek için, onları küçücükken kalın bir zincirle bir kazığa bağlarlarmış. Tabi bu yavru filin bu zinciri koparabilmesi, kırabilmesi ya da kazığı söküp atabilmesi mümkün değildir. Küçük fil önceleri bundan kurtulmak için tüm gücüyle uğraşır, defalarca dener ama sonucu değiştiremez, özgürlüğüne kavuşamaz. Yıllar geçer, fil kocaman olur… Bağlı olduğu kazığın ve zincirin onlarca katına gücü yetebilir artık. Ama fil asla böyle bir girişimde bulunmaz. O özgür olamayacağına inanmıştır, artık kırılamayan şey, filin zinciri değil inancıdır. Buna psikolojide “Öğrenilmiş Çaresizlik” deniyor.
Unutmayın Çaresizseniz.. Çare ”siz”siniz!