ALEVLİ GÜNLER

Komedi türündeki oyunu Irmak Bahçeci yazmış, Cem Davran, Erkan Can, Levent Üzümcü, Bahtiyar Engin ve Tuğçe Kıltaç oynuyor. “Alevli Günler”in yönetmeni Yıldıray Şahinler oyunla ilgili olarak “Madem ki İstanbul Halk Tiyatrosu’yuz, istiyoruz ki bu oyunda halkın her kesiminden, inancı, tuttuğu takım, mesleği, mevkii ne olursa olsun herkes, bu olup bitene kahkahalarla gülsün. Bizimle ve birbirleriyle birlikte. Gülmekten gözlerimizden yaş gelinceye kadar gülelim. Ve bir yerinden bir şeye başlamış olmayı dileyelim,” diyor.
*2010

Biz de gidelim görelim dedik, çok da iyi yapmışız. Konusu itibariyle çocukluklarından beri hiç ayrılmamış, biri muhasebeci, biri kasap biri de Türk Kültürü Profesörü olmuş üç iyi arkadaş, dost. içlerinden profesör olanı (Cem Davran) Lenf Kanseri olduğunu öğreniyor ve hayatları değişiyor. İnançları gereği öldükten sonra yakılmayı isteyen Şaman Profesör bunu arkadaşlarına açıklıyor ve nüfus cüzdanındaki dini 'İSLAM' ibaresinin buna engel olduğunu öğreniyor. Bunun üzerine kimliğindeki İslam'ı Şaman yahut Şamanist olarak değiştirmek için başvurduğu diyanet saygı gösterir, ama mevzuatta onun sorununu çözecek madde yoktur. Başvurduğu diğer devlet dairelerinde de başka sorunlarla ve komedilerle karşılaşıyor. Dört aylık ömrü kalan profesörün bekleyecek sabrı,zamanı kalmamıştır. Arkadaşlarına ısrarla yakılmak istediğini vasiyet etmektedir. Devlet dairelerinde sorun çözülemeden profesör ölünce sıra arkadaşlarının vicdani görevlerini yerine getirmeye başlıyor ve başından beri süren komedi bu noktadan sonra kendini katlıyor. Evet tahmin ettiğiniz gibi bu iş için önce islam usullerine göre gönülen dostlarını mezarlıktan kaçırmaları gerekiyor. Oyunun başından beri müthiş bir dekora sahip sahne mezarlığa da dönüşüyor. Ellerinde fenerleriyle seyirciler arasında gezinen oyuncularla mezar sahnesinde oyun iyice ivme kazanıyor. Cem Davran'ın izlediğim en iyi oyunu diyebiliri. Erkan Can ve Levent Üzümcü'ye lafım yok zaten. Tuğçe Kıltaç'ın olmayışından dolayı Erkan Can'ın onun yerine sekreteri canlandırdığı sahneyi unutmam mümkün değil, yanaklarım ağrıdı gülmekten. Çok çok eğlendik, çok düşündük, ellerimiz acıyana kadar ayakta alkışladık. Keşke bu kadro başka bir oyunla da karımıza çıksa da yine koşa koşa izlemeye gitsek