BABA VE PİÇ/ ELİF ŞAFAK

Fransızlar'ın sözde Ermeni soykırımı ile ilgili yasa tasarısı, Türkiye'nin karşı çıkışı, boykot etmeler gündemde olunca Elif Şafak'ın daha önce okuduğum Baba ve Piç kitabını hatırlattı bana. Yazar'ın 2006'da çıkan bu kitabı AŞK'dan sonra okuduğum ikinci eseri. Biri Amerika'da yaşayan bir Ermeni, diğeri Türkiye'de yaşayan bir Türk. Birbirinin emsali iki genç kızın kesişen tesadüfi hayatlarında Türk-Ermeni ilişkilerine her iki cepheden bakılmış, Amerika'daki Ermeni diasporası ile Türkiyede'ki Türklerin birbirlerine bakış açıları Kazan ve Çakmaçıyan aileleri arasında incelenmiş. Türk -Ermeni sosyal yaşamı incelenmiş. Türklerle Ermeniler arasındaki ortak kültürlere değinilmiş. 
Kitap yorumlamak adına; Elif Şafak ensest bir ilişki gölgesinde büyüyen hikayesinin sonundaki kan bağı ve tesadüfler çok abartılı gelmekle beraber kitabın başındaki küfürler de sırf bir karakter çizmek adına gereksiz fazla geldi, diyebilirim.
 Bunlar dışında kitabı beğenmekle beğenmemek arasında kaldım, çünkü bir Türk olarak beni rahatsız eden, kabul edemeyeceğim cümleler oldu.Lakin Şafak öyle bir merak uyandırmıştı ki, ön yargı kurbanı olup da kitabı elimden bırakamadım. Bu cümleleri ve kitabı araştırırken Şafak'ın bu kitapla ilgili dava edildiğini, 21 Eylül 2006 tarihinde Beyoğlu Adliyesi'nde görülen davada "suçun yasal unsurlarının oluşmadığı ve delil bulunmadığı" gerekçesi ile beraati ile sonuçlandığını öğrendim. Davada belirtilen cümlelerle altı çizili cümlelerimin ortak oluşunu şaşkınlıkla fark ettim. Bunları paylaşmak ve yorumu size bırakmak istiyorum; 
1...Bütün akrabalarını 1915'te kasap Türklerin ellerinde kaybetmiş soykırımzede bir sülalenin torunuyum (Sayfa 63)
2... Sen kalk gel Ortaasya'dan, dal dosdoğru Anadolu'nun bağrına, sonra bir bakmışsın her yerdeler! Orada yerleşik olan milyonlarca Ermeniye ne oldu peki? Asimile edildiler! Eridiler! Yetim bırakıldılar! Sürüldüler. Mal mülklerinden oldular! (Sayfa 65.
3... Sıradan Türklerle ne konuşacaksın eğitim görmüşleri bile ya Milliyetçi ya cahil (Sayfa 130)
4... Ayaşta sağ kalan olmamış Çankırı'ya götürülenler de peyder pey öldürülmüşler... Sopalarla, balta saplarıyla dövülmüşler. Bazıları açlıktan ölmüş bazıları da öldürülmüş (Sayfa 170-171)
5... Türklerdi 1915'te bunları Ermenilere yapanlar (Sayfa 172)
6... 1909 Adana katliamlarından ya da 1915 tehcirinden... bunlar sana bir şey hatırlattı mı? Ermeni soykırımı diye bir şey duymadın mı hiç? (Ssayfa 185-186)
7... Toprağımızdan kovulduk, eşyalarımızdan olduk, hayvan muamelesi gördük, koyun gibi kesildik. Doğru düzgün haysiyetli bir ölüm bile esirgendi bizden. (Sayfa 192)
8.... Erkek bırakmıyorlar ortada. Silah arama bahanesiyle Ermenilerin evlerine girip sonra da yağmalıyorlar"

Dava açılan bu cümlelerin dışında dikkatimi çekenler ve yazarın olaya Türk cephesinden bakış cümleleri de vardı;

 1....belki de kendine acımak Ermenilerin sık sık yaşadığı bir derttir, sonucuna vardı... (sayfa185)

 2...."toplu histeri diye bir şey varsa toplu hafıza diye bir şey de vardır. Ermenilerin histerik olduğunu filan söylemiyorum, yanlış     anlamayın....Bir hikayeyi tekrar tekrar dinlersen, anlatıyı içselleştirirsin.İçselleştirdiğin anda da başkasının hikayesi olmaktan çıkar. Hatta hikaye bile olmaktan çıkar, gerçek olur, senin gerçeğin. Kendi gerçeğinmiş gibi canını dişine takıp mücadele edersin. Bu yüzden yirmisine gelmemiş bir sürü Ermeni-Amerikalı, dedelerinin ninelerinin anlattıkları hikayeleri bu kadar derinden yaşıyorlar. Zamanda donmuş bir anlatı...." (sayfa 217)

 3....Ama o zamanlar savaş zamanıydı iki taraftan da insanlar öldü Ermeni isyancıların ne kadar Türk öldürdüğünü biliyor musun? Hikâyenin öteki tarafını düşündün mü hiç? Eminim düşünmemişsindir. Acı çeken Türk ailelerine ne diyeceksin?... Türk Devleti bile yokmuş (Sayfa 215)

 4....Ermeni iddiaları abartı ve çarpıtma üzerine kurulu, yapmayın bazıları iki milyon Ermeni öldürdüğümüzü bile söylüyor. Aklı başında hiçbir tarihçi bunu ciddiye alamaz (Sayfa 216)

 5....Küçük Şuşan'ı yakınlardaki bir Türk köyünden iki kadın buldu... Altı ay boyunca bu ana kız ona kendi çocukları gibi baktılar (Sayfa 247)

 6....Günümüzde Türklere laf eden bir sürü Ermeninin olması, Osmanlıların onları fazla rahat bıraktığının açık bir kanıtıydı (Sayfa 269)

Davayla ilgili Elif Şafak'ın ifadesinde, 'bu kitabı yazmaktaki amacının Türklüğü aşağılamak değil tam tersine Türkler ve Ermeniler arasında insancıl ve barışçıl ortamın yaratılmasına katkıda bulunmak olduğunu, romanın edebi bir eser niteliğinde tamamen kurgusal ve hayal ürünü olduğunu söylemektedir'' bilgisine de ulaştım,yorum sizin